Lassen Volcanic Parc
14 juni 2019
Gaan
Vanmorgen na een redelijke nachtrust op tijd opgestaan en de croissants genuttigd met een paar koppen koffie. Ik was nu uiteindelijk helemaal fit na een week van hoesten, slijm opgeven, hoofdpijn en ontzettend moe zijn. Toos had wat minder geslapen maar een paar paracetamol’s hielpen haar op weg. Ik sprak onze gastheer Greg aan een alleraardigste man met een klein sikje en zo te zien van onze leeftijd, of we de koffers uit de auto bij hem in de tuin mochten stallen. Om dit dertien treden omhoog te schouwen leek ons niet het beste idee. Dit bleek geen probleem en hij hielp zelfs met de koffers uit de auto halen. Met vol geladen accu’s de fototoestellen in de auto geladen en op weg naar Lassen Volcanic Parc. Ik had de snelste weg ingevoerd omdat het al met al toch nog wel anderhalf uur rijden bleek. Het eerste stuk de highway was geen donder aan enkel gas geven en dan nog werden we ingehaald met een truck met een boot. Eenmaal op de secundaire wegen werd het al snel wat interessanter overal lag vulkanisch gesteente en al snel zagen we in de verte de besneeuwde toppen van Mount Lassen. Na een mooie en gevarieerde rit kwamen we aan op onze bestemming.
Wauw
Bij de ingang een jaarkaart gekocht voor alle Nationale parken dit kost $80 terwijl de toegang tot Lassen al $30 is. Het informatiecentrum eerst bezocht waarna we zijn gaan rijden. De oh’s, wauw en geweldig hielden niet op. Helaas bleek de pas nog steeds dicht gesneeuwd waardoor we de Bumpass Hell Trail niet konden lopen. Ik denk dat we het hierbij moeten laten en de foto’s hun werk moeten laten doen. Klikken op de foto maakt deze groter, maar dat wisten jullie al.
Oh Ja en het stinkt daar ontzettend bij de kokende poelen naar rotte eieren of te wel zwavel.
Veel kijk plezier, het verhaal gaat onderaan verder.
Devils Kitchen
Van de hoofdingang richting Warner Valley en dit is ook weer een ritje van 95 km. Dit National park is ontzettende groot, maar heerlijk rustig. Na ook weer een mooie rit eindigde we op een onverharde weg welke 9 miles lang was. Hier parkeerde we onze auto en na alles te hebben gepakt zoals rugtas en water gingen we op pad. Het bleek een lastige trail veel wisselende ondergronden had zoals kiezel, rotsen zand, houten looppaden, bagger, water en zelfs een enkele beek. Onderweg werden we gewaarschuwd door mensen die een beer hadden gezien maar deze zijn wij niet tegen gekomen, of misschien niet goed gekeken. Na een kilometer of vijf kwamen we bij een snel stromend water die enkel was over te steken door over een paar boomstammen te balanceren en dan ook nog halverwege over te springen naar een andere stam. Nadat ik dit had geprobeerd en veilig de overkant had gehaald besloten we dat dit niet verantwoord was en keerde ik terug. We hebben onze terugreis aanvaard en na een totale wandeling van drie uur waren we weer bij de auto terug. Moe maar toch voldaan. In totaal hadden we elf kilometer afgelegd en meer als 1000 meter omhoog geklommen.
Reddinton
Na onze dorst te hebben gelest bij de auto, we hebben altijd veel water bij ons de thuisreis aanvaard. We hadden gedacht weer over dezelfde weg terug gestuurd te worden maar nee Tomtom had in al zijn wijsheid besloten ons binnendoor te sturen. Ook dit bleek weer een prachtige rit met veel haarspeldbochten en geweldige hoogte verschillen, maar ja dat houdt me wakker. Na twee en half uur rijden waren we in ons appartement, moe maar voldaan. Greg stond ons op te wachten en wilde graag helpen om de koffers weer in de auto te zetten. Dit hebben we gedaan en nog een gezellig praatje over (vroeger) werk gehad en de kleinkinderen. Binnen een drankje genomen en eten gemaakt het was intussen al acht uur ‘s avonds. Hierna mijn blog geschreven waarna we net als gisteren avond nog even op ons terras gaan zitten. Even genieten van het zwoele weer en de prachtige geuren van de mooie tuin beneden ons.
Wat een mooie natuur
Geweldig zeg, zo mooi, alleen al op de foto,wat moet dat wel niet in het echt geweest zijn, gr uit Geldrop
Gelukt , het lukte van de week niet.